GlobVenture

uważność w praktyce

Lekcja 1. terminologia

Terminologię w medytacji należy traktować z dużym przymrużeniem oka. Każda kultura na świecie pewne rzeczy nazywa inaczej, mówiąc dokładnie o tym samym np. gdy w medytacji chrześcijańskiej mówimy o duszy, to w technikach buddyzmu o umyśle. Mindfulness to zagadnienie, które należy poznać i zrozumieć na poziomie czucia, a nie tylko opanować intelektualnie, co niezmiernie ucieszyłoby nasze ego. Skupianie się na pojęciach, to próba mózgu tj. głowy tj. ego na zaszufladkowanie odmiennego stanu w myśl, która jednocześnie wyklucza istnienie tego stanu. Medytacji mindfulness nie da się nauczyć w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.

mindfulness, uważność, obserwacja – szczególny rodzaj uwagi: świadomej, nieosądzającej i skierowanej na bieżącą chwilę. Istotą uważności jest zachowanie w kolejnych chwilach świadomości nieosądzającej;

JA, forma, osoba, głowa, mózg – czyli ciało + ego, to co odbieramy za nas samych, osobę którą kierują myśli, historia, normy społeczne, rozumną intelektualnie i podążającą obraną ścieżką życiową;

umysł, dusza, duch, knower – obserwator naszego ziemskiego JA, nieosądzający, całkowicie neutralny, biernie podziwiający bieg życia;

Na temat pojęć, próbujących zdefiniować to, co można tylko poczuć, powstało tysiące opracowań i książek, a my nie chcemy pisać kolejnej, więc tutaj poprzestaniemy. Chętnych możemy odesłać do opracowania naukowego pt. „JOGA Nieśmiertelność i wolność” autorstwa Mircea Eliade. Jest tam dużo teorii dla spragnionych wiedzy, jednak nic nie zastąpi praktyki.

Dodaj komentarz